Wat is osteopathie? Ons lichaam is een biologische eenheid waarbij elk lichaamsdeel in relatie staat tot elk ander lichaamsdeel én het daarenboven zowel positief als negatief beïnvloedt.  

De beweeglijkheid van ons lichaam wordt onderverdeeld in drie bewegingssystemen: het pariëtale, het viscerale en het craniosacrale systeem. Het pariëtale systeem omvat botten, spieren, pezen, ligamenten, gewrichten en wervels. De behandeling hiervan is vooral gekend als ‘kraken’. Dit krakende geluid is veel voorkomend bij de manipulatie van wervels. Alle pariëtale manipulaties worden met de grootste nauwkeurigheid uitgevoerd. Je hoeft hiervoor dus geen schrik te hebben. Het viscerale systeem bestaat uit de organen, hun omhullende vliezen, doorbloeding en bezenuwing. De bewegelijkheid in dit systeem is uitermate belangrijk aangezien de bewegingsbeperking ter hoogte van een orgaan klachten geeft van dit orgaan en bovendien vaak het pariëtale (hierboven beschreven) systeem beïnvloedt. Het derde systeem is het craniosacrale systeem. Hieronder valt de beweging van de centrale as van ons lichaam, namelijk de botstukken van de schedel, de wervelkolom met daarin het hersenvocht en het bekken met als belangrijkste onderdeel het sacrum. Stress is één van de grote boosdoeners om dit systeem uit evenwicht te brengen. Een osteopaat streeft ernaar deze drie systemen in harmonie met elkaar te laten werken.

 

De 5 basisprincipes van de osteopathie:

- De holistische kijk op het menselijk lichaam.

- Leven = Bewegen.

- De kracht van de autoregulatie van het lichaam.

- De lichaamsstructuren en beweging hangen van elkaar af. Het ene beïnvloed het andere bij wijziging in beweging.

- Circulatie: "De lichaamsvochten moeten stromen."

De keuze van de specialisatie Craniale en Viscerale osteopathie ligt hierin zich verscholen. Verstoorde mobiliteit binnen het cranium en de viscera hebben een grote invloed op onze gezondheid.

Vnmlk. op het neurovegetatieve zenuwstelsel, circulatie, hormonaliteit, spijsverteringsstelsel, auto-immuniteit, vitale orgaanfuncties.

Adhesie/ fixatie, diafragma -en viscero spasmen, ptosen zijn de grootste oorzaak van deze verstoorde mobiliteit.

Pleura met een dubbele plooi, ophanging via ligamenten, mesenteries, omenta, het turgor effect, de intra-abdominale druk enz. zijn onze ankerpunten om de zelfregulatie te helpen beïnvloeden.

De patiënt anamnese  en onze intuïtie en wetenschappelijke kennis leidt ons naar het juiste spoor. Eveneens het ontdekken van de contra-indicaties.

De gevonden gewijzigde fasciale dynamiek heeft neurovegetatieve en hemodynamische gevolgen voor het cranium en de viscera. De mobiliteit en de motiliteit zijn anders.

Correcties worden met zachte technieken aangebracht.

De resultaten zijn verbluffend.